Bij sterkte denken wij bijna automatisch aan een gespierd lichaam met spieren van staal.
Sterkte in theologische zin heeft heel iets anders op het oog: het is een deugd die te maken heeft met de opbouw van het menselijk karakter. Een deugd die de mens weerbaar maakt voor alles wat aan het menselijk leven afbreuk doet of wil aanvallen van buitenaf of van binnenuit.
Sterkte in het staan voor een mening, ook al wordt deze aangevallen door velen op verbale wijze.
Sterkte ook om weerstand te bieden aan onverschilligheid, angst, vrees, en dat wat de mens onzeker maakt.
De sterkte is een gave van de Heilige Geest die ons door God gegeven kan worden, als wij erom vragen.
Sterkte gaat altijd samen met de voorzichtigheid, om die middelen te kiezen in het leven die passen, om een aanval op je karakter af te weren, of om de situatie waarin je verkeert op de juiste manier in te schatten.
De innerlijke sterkte heeft ook alles te maken met de liefde waarom je iets doet, of waarvoor je wilt gaan staan. Elke innerlijke sterkte wordt in christelijke zin gemeten aan de inzet die je als mens wilt geven aan het tot stand komen van het komende rijk van de Heer. In dit licht moet ook het martelaarsschap van mensen van alle tijden gezien worden. Mensen die op een bepaald moment kiezen om hun leven te geven voor een juiste zaak, mensen die omwille van een hoger goed afzien van hun eigen ik.
In de 2de wereldoorlog heeft dit plaatsgevonden o.a. in het concentratiekamp Auschwitz, waar Maximilliaan Kolbe – een gevangen genomen pater – de plaats innam van een huisvader die samen met 9 anderen geëxecuteerd zou worden, omdat er een gevangene ontsnapt was. Hij gaf zijn leven voor een hoger doel. De huisvader heeft de holocaust overleefd en was bij de zaligverklaring van Maximilliaan.